भगवान् पितामहं वीक्ष्य, विभूतीरात्मनो विभुः ।
संयोज्यात्मनि चात्मानं, पद्यनेत्रे न्यमीलयत् ॥५॥
देव पावले शीघ्रगतीं । ब्रह्मा देखिला संमुखस्थिती ।
सदाशिवसम विभूती । त्यांतेंही श्रीपती देखता जाहला ॥३८॥
इंद्रादिक निजविभूती । त्यांतें देखोनि श्रीपती ।
स्वनेत्र पद्मदलाकृती । ते सहजस्थितीं झांकिले ॥३९॥
झांकिले अथवा उघडे नयन । परी स्थिति नाहीं अधिक न्यून ।
तो आत्मा आत्मत्वें परिपूर्ण । तरी कां श्रीकृष्ण नयन झांकी ॥४०॥
देखोनि देवसमुदावो । कांहीं न बोलतां देवो ।
नेत्र झांकावया कोण भावो । तो अभिप्रावो अवधारा ॥४१॥
द्वारके असतां श्रीकृष्णनाथ । सुरवर प्रार्थूं आले तेथ ।
तिंहीं विनविला देवकीसुत । दास समस्त कृपा पाही ॥४२॥
स्वर्लोकादि लोकपाळ । आम्ही तुझे दास सकळ ।
निजधामा जातां एक वेळ । आश्रम सकळ पुनीत कीजे ॥४३॥
त्या समस्त देवांप्रती । स्वमुखें बोलिला श्रीपती ।
यदुकुळक्षयाचे अंतीं । येईन निश्चितीं तेणें मार्गें ॥४४॥
ऐकोनि श्रीकृष्णवंदती । सुरवर संतोषले चित्तीं ।
आम्हांसी वश्य जाहला श्रीपती । वचनोक्ती नुल्लंघी ॥४५॥
ते संधीचा ठाकून ठावो । आला सुरवरसमुदावो ।
त्याचा छळावया अहंभावो । निजनेत्र पहा हो हरि झांकी ॥४६॥
देवांचा बहु समुदावो । तेथ मी कोठकोठें जावों ।
त्यांसी ठकावया पहा हो । नेत्र झांकोनि देवो समाधि दावी ॥४७॥
नाहीं समाधि आणि व्युत्थान । कृष्ण परब्रह्म परिपूर्ण ।
तोही निजनेत्र झांकून । समाधिलक्षण मृषा दावी ॥४८॥
स्वच्छंदमृत्यु योगियांसी । ते स्थिति नाहीं श्रीकृष्णापाशीं ।
अतर्क्यगति शिवादिकांसी । ते परीक्षितीसी शुक सांगे ॥४९॥