आतां कणकण न करी वाउगी । होणार तें जगीं होउनी गेलें ॥१॥

दारीं परवरी झालोंसे पोसणा । तुम्हांसी करुणा न ये कांहीं ॥२॥

होयाचें तें झालें असो कां उदास । धरोनियां आस राहों सुखी ॥३॥

चोखा म्हणे मज हेंचि बरें दिसे । न लावीं पिसें जीवा कांहीं ॥४॥