सुमनाची लता वृक्षीं उपजली । ते कोणे घातली भोगावया ॥ १ ॥

तैसा हा पसारा जगडंबर खरा । माजि येरझारा शून्यखेपा ॥ २ ॥

नाहीं त्यासि छाया नाहीं त्यासी माया । हा वृक्ष छेदावया विंदान करी ॥ ३ ॥

निवृत्तिराज म्हणे गुरुविण न तुटे । प्रपंच सपाटे ब्रह्मीं नेम ॥ ४ ॥