सप्त पाताळें एकवीस स्वर्गे पुरोनि उरला हरि । काया माया छाया विवर्जित दिसे तो आहे दुरी ना जवळी गे बाईये ॥ १ ॥

प्रत्यक्ष हरितो दाविपा डोळां । ऐसा सद्‍गुरु कीजे पाहोनि । तनु मन धन त्यासि देऊनी । वस्तु ते घ्यावी मागोनि गे बाईये ॥ २ ॥

पावाडां पाव आणि करी परवस्तुसि भेटी । ऐसा तोचि तो । सद्‍गुरुविण मूढासि दर्शन कैचें । ऐसा तोचि चमत्कारु गे बाईये ॥ ३ ॥

एक मंत्र एक उपदेशिती गुरु । ते जाणावे भूमिभारु । निवृत्ति म्हणे तत्त्व साक्षित्वें दावी । ऐसा तोचि चमत्कारु गे बाईये ॥ ४ ॥