आरती सप्रेम जयजय स्वामी गजवदना ।
तुझिया स्मरणें जाति पातकें पार्वतीनंदना ।
मोरया पार्वतीनंदना ॥ धृ ॥
मस्तकी मुकुट जडिताचा शोभतो जाण ।
कानी कुंड्लांची दिपकें झळकती परिपूर्ण ॥
पायीं घुंगुर वाळे घालुनी शोभती चरण ।
तुझिया दोंदावरी कंठी पदक घालुन ॥ १ ॥
मूषक वाहनावरी स्वारी करोनियां फिरसी ।
चंद्रम तुजला हांसे म्हणोनि शाप दिधलासी ॥
तेहतीस कोटी देव मिळोनि प्रार्थियलें तुजसी ।
दया करा महाराज उ:शाप देउनियां त्यासी ॥ २ ॥
भाद्रपद चतुर्थीचा दिवस सुदिन ।
त्या दिवशीं या चंद्रमाचे पाहूं नये वदन ।
हाच शाप दिधला त्यासी ऎका हो जन ।
जे जन पाहतील मुख त्यांसी दु:खपीडा जाण ॥ ३ ॥
वत्सें रक्षित असतां कृष्णें सोम पाहिला ।
स्यमंतक मणि जाबुवंते गृहासमिप नेला ।
आळ आला श्रीकृष्णावरी क्रोधातें चढला ।
शोधालागीं जातां तेव्हां जांबुवंत मिळाला ॥ ४ ॥
रामचंद्रे जांबुवंते होतें बोलणें ।
यास्तव आतां जाणे झाले युद्धाकारणें ।
युद्ध प्रसंग टळला तेव्हां कन्या देऊन ।
मणि आधन दिधला तेव्हा आले परतुन ॥ ५ ॥
सत्राजिता श्रीकृष्णाने मणि तो दिधला ।
असत्य भाषण करितां त्यांसी क्रोध बहु आला ।
सत्यभामा बोलावुनि दिधली कृष्णाला ।
मणि आंदण देऊनि त्यासी समाधान केला ॥ ६ ॥
गोपिकांचे गृही श्रीहरी भक्ती नवनीर ।
गोपी जाऊनि यशोदेपाशी सांगती वृत्तांत ।
कृष्ण तुझा चांडाळ येऊनि धरी अमुचा हस्त ।
काय सांगू यशोदे त्याची करणी अघटीत ॥ ७ ॥
ऎसी वार्ता कानी पडतां माता घाबरली ।
जाईनि एकदंतापाशी नवस बोलली ।
संकष्टीची व्रतें तुझी करीन मी आगळी ॥ ८ ॥
यशोदेचे नवस पूर्ण झाले  म्हणोनिया ।
व्रतें तुझी नरनारी करतील मोरया ।
पतित मी आळशी माझी मतिमंद काया ।
दास म्हणे माझें मस्तक नित्य तुझे पायी ॥ ९ ॥