विदेशी विद्येच्या नादीं लागियेलों । स्वार्थास मूकलों धांव आतां ॥१॥
निंदियेले संत सज्जन महंत । भवसुखजंत तारीं देवा ॥२॥
देवहीन रंक वाढलों मी शंख । अविद्येचा पंक क्षाळीं वेगीं ॥३॥
नीचाहुनी नीच परी तव दास । करीं ना उदास गुरुराया ॥४॥
मातेनें लाथेनें ताडितां हो वत्स । जलें विण मत्स्य केवीं राहे ॥५॥
पडेल देऊळ पूजकाचे वरी । तरी कैसी परी होय जगीं ॥६॥
येईं रे येईं तूं अनाथांच्या नाथा । सद्गुरुसमर्था पाव आतां ॥७॥
तळमळे ’रंग’ करीं भवभंग । दाखवीं श्रीरंग पाय तुझे ॥८॥