जाग रे राजसा सच्चिद्घन हंसा । परम पुरुषा जाग वेगीं ॥१॥
कर्में बांधियेलें मोहें व्यापियेलें । तेणें तळमळे झोंपीं जीव ॥२॥
श्रुतिबंदिजन गाती मधुस्वन । तत्त्वमसि भान ऊठ वेगीं ॥३॥
झोंपेचें हें सोंग टाकुनी सवेग । ऊठ बा निःसंग पहांट झाली ॥४॥
अरुण उदेला अंधकार गेला । असुरांचा मेळा लोपला तो ॥५॥
द्विज उभे ठेले पाय वंदियेले । स्नानासी आणिलें प्रेमजल ॥६॥
चक्रवाकपिल्लीं जीवशिवमेळीं । एकरस झालीं ब्रह्मानंदीं ॥७॥
हंस ऊठियेला सोहंभाव ठेला । कोहं मावळला ’रंग’ तम ॥८॥