सर्वव्यापी नारायण । कैसें करुं आवाहन ॥१॥

अन्तर्बाह्य सच्चिद्‌घन । कैसें करुं हो मी ध्यान ॥२॥

कोठें नसे तो आपण । काय अर्पूं हो आसन ॥३॥

नाहीं जेथें लेश मळ । कैसें अर्पूं स्नाना जळ ॥४॥

सूर्यचंद्र तेजें तपे । तेथें दीप कैसा खपे ॥५॥

सर्वभक्षी काळ त्याला । अर्पूं नैवेद्य कोठला ॥६॥

शुद्ध अंतःकरण जाण । परी केलें सिंहासन ॥७॥

तेथें बैसविला देव । प्रेमजळीं न्हाणीं शिव ॥८॥

प्राणपुष्पें हो पूजिला । द्वैत नैवेद्य अर्पिला ॥९॥

सत्य चंदन लाविला । कामक्रोध धूप भला ॥१०॥

सोहंभाव दीप केला । मोहतम लयीं नेला ॥११॥

भक्तितांबूल दीधला । ऐक्यभावें आलिंगिला ॥१२॥

व्यवहारीं येरझारा । प्रदक्षिणा प्राणाधारा ॥१३॥

शब्द येती जे बाहेर । तेचि प्रार्थना विमळ ॥१४॥

ऐसें केलें हो पूजन । हारपलें देहभान ॥१५॥

मन होऊनी उन्मन । ’रंग’ नाचे नारायण ॥१६॥