पतिताचा तात तूंचि भगवंत । उद्धरिसी जंत केव्हां बापा ॥१॥
पीडियेलों भारी दत्ता ह्या संसारीं । धांव बा मुरारी धांव आतां ॥२॥
तस्करें वधितां धांवलासी ताता । विलंब कां आतां करितोसी ॥३॥
प्रह्लादाचे हांकें स्तंभ तो कडाके । दितिसुत धाकें पाडियेला ॥४॥
गजेंद्र धरिला वेगें सोडविला । वेळ कां लाविला दीननाथा ॥५॥
द्रौपदीकारणें ओढितां खलानें । वस्त्ररुप होणें लोपलें कां ॥६॥
फूटलें नशीब रुठला तो शिव । धिक् धिक् कींव येई ना कीं ॥७॥
कोणा बाहूं आतां कोंण असे त्राता । कोण देई शांती परदेश्या ॥८॥
पातलोंसे द्वारीं जन्माचा मिकारी । कृपेची भाकरी देई देवा ॥९॥
ब्रीदातें सांभाळीं अगा वनमाळी । ’रंग’ प्रतिपाळीं पोरका हा ॥१०॥