अर्पिली लेखणी दत्ताचे चरणीं । लिहुनी लिहुनी कैंक गेले ॥१॥
ग्रंथांचा डोंगर भ्रांतीचा सागर । चढुनी पडुनी कैंक मेले ॥२॥
लेखन पठन व्यर्थ माया शीण । जरी मन क्षीण नाहीं झालें ॥३॥
वटवृक्षातळीं सद्गुरु-माऊली । मौनसुद्रें भली हेंचि सांगे ॥४॥
जीव शिव एक विचार अशेष । त्रिगुणविवेक जग सर्व ॥५॥
बहुती लिहिलें तेंचि तें कथिंलें । अन्य न देखिलें सर्व जगीं ॥६॥
मायातीत हरि वर्णूं कैशापरी । सुमन वैखरी ’रंग’ आटे ॥७॥