श्रीजनार्दनस्वामींचे ताटीचे अभंग

श्रीजनार्दस्वामींचे ताटीच्या अभंगांचे पारायण करणे म्हणजे एक स्वर्गीय अनुभूती आहे.


सदगुरुची सेवा करोनि संपुर्ण । करावें प्रसन्न सर्व भावें ॥१॥

कायावाचामनें जिवें प्राणें धनें । सबाह्म अर्पण सर्व स्वेशीं ॥२॥

ऐशा सेवेवीण होये मंत्र व्यर्थ । मेल्या नोहे प्राप्त खुण तेही ॥३॥

दिनि निशी नित्य एकांती लोकांती । वरी असो स्थिती भलत्याही ॥४॥

करावी सर्व सेवा ब्रह्माभावेम साच । विसरोनी नीच उत्तम हे ॥५॥

आप्त गणगोत घेवोत पै शंका । जावो प्राणही कां होवो कांहीं ॥६॥

जपावें अखंड श्रेगुरुचेचि नाम । वंदावे सप्रेम तयासची ॥७॥

सर्वस्वें सबाह्म सेवानीच दास्य । करावें अहर्निश श्रीगुरुचेचि ॥८॥

करावी श्रवण श्रीगुरुचीच किर्ति । पुजावें प्रेमे अती तारकाची ॥९॥

गावे चरित्रासी श्रीगुरुच्याचि मुखें । आणिक साधकें वर्णो नये ॥१०॥

व्हावें अंतर्बाह्म सर्वस्वें अर्पण । अखंड अनुदीन तारकांचि ॥११॥

श्रीगुरुसीच नित्य आचरावें सख्यं । मजावें आणिक सर्वभावें ॥१२॥

करितां भोगितां अखंड सतत भावें । सकळ भोगवावें श्रीगुरुसचि ॥१३॥

मावो नये अन्य घ्यावो नये अन्य । श्रीगुरु वाचोन ब्रह्मा तेंही ॥१४॥

घेवोनि शपथ श्रीगुरुरंगी नित्य । रंगवावी चित्त वृत्ति सर्व ॥१५॥

अर्पावा क्षणक्षणीं सकळ देह प्राण । आलिंगावे लीन व्हावें रुपीं ॥१६॥

मिळवावें वित्त श्रीगुरुसेववार्थची । भोगावे प्रपंची तारकाची ॥१७॥

वागावे एकची श्रीगुरुव्रतधर्मे । अन्य धर्म नेमे वर्जावे ते ॥१८॥

वाटे तेचि श्रीगुरु करो भोगो कांहीं । वाळावएं ब्रह्माही तयापुढे ॥१९॥

परि जीतमेल्या सोडो नये काहीं । श्रीगुरुसी कांहीं वंचो नये ॥२०॥

दव्डो नये पळ निमैअष सेवेवीण । होवोनि उत्तीर्ण देहे जीवें ॥२१॥

गुरुसेवे ऐसे नाहीची त्रिभुवनीं । ऐसें हें पुरणी वर्णीयेलें ॥२२॥

फेडितां खंडिती सकळही ऋण । परि गुरुऋण न खंडेची ॥२३॥

या लागी सेवावें अखंड तारका । लौकिक शास्त्र शंका त्यागोनिया ॥२४॥

बोधोनि सकळां करवावें हेची । नित्य श्रीगुरुची सर्व सेवा ॥२५॥

पसरोनि ओटी मागावी पै मीक्षा । महत्व कीर्ती आशा त्यागोनिया ॥२६॥

होवोनी या दीन करावी याचना । विनवावें जना सेवेसाठीं ॥२७॥

वैभव जीवीत चार्‍ही पुरुषार्थ । करावी तेणें नित्य एक सेवा ॥२८॥

गुरुसेवेसाठी ब्रह्माडही थोडें । नपुरे बापुडे इंद्रपद ॥२९॥

ऐसे अनन्य झाले तेचि उघ्घरिले । गुरुवीण गेलें घोर नर्फी ॥३०॥

तेथें भ्रमें मुढ वाहति ते गर्व । नेणोनि सेव द्रव्य स्वामिचें हें ॥३१॥

कैचें शिष्यपण सबाह्म अर्पण । व्यर्थ भणभण शब्दाचीच ॥३२॥

कैची श्रीगुरुठायीं परब्रह्मा भावना । अंतरी कल्पना मानव हें ॥३३॥

साच जे अनन्य करिती त्यांचे दास्य । अहनिशीं मोक्ष मुक्ती चार्‍ही ॥३४॥

नांदे वैकुंठेसी लक्ष्मीसह हरी । नित्य तया घरीं सदोदित ॥३५॥

दर्शने तयांच्या पावन देव होती । पापी उघ्घरती महादोषी ॥३६॥

मौनावला शेआष तयाचें महात्म्य । वर्णिता निगम भारती ही ॥३७॥

सेवावें तारका सबाह्मों सर्वेस्वें । घनें प्राणें जीवें सर्व देहें ॥३८॥

ऐसा होये त्यासी द्यावें कृपा घन । येरां गेल्या प्राण देवो नये ॥३९॥

जाय दिघलिया बुडोनी सकळ । होवोनि निर्फ्ळ श्रम सर्व ॥४०॥

आधी मद्य कुंभ निर्वाळिल्यावीण । घालीता पावन नोहे दुग्ध ॥४१॥

म्हणे जनार्दन न चले हातवाटी । उघडी भ्रमताटी एकनाथा ॥४२॥