आले श्रीगुरुनाथ अथवा येती कळे । व्हावें उतावीळ जावें तेथे ॥१॥
आणावे सेवावें सर्वस्वे निरंतर । तरीचशिष्य येर जाती नरका ॥२॥
असो कांही काज हर्ष का संकट । समय प्राणांत होवो कांहीं ॥३॥
देवो कोणी ताप जावो देह प्राण । उडवो शीर आण शपथ वाहो ॥४॥
जावो देवो नये तारकासी कंही । पडो ब्रह्मांडही कोसळोनि ॥५॥
घाडलिया होय सर्वस्वाची बुड । पुरवावे कोड सर्व कांही ॥६॥
विकावे देहें धरुं नये लाज । साधावें निजकाज याचि देहें ॥७॥
घेवोनि शपथ होवोनि निर्भय । वरावे अक्षय तारकासी ॥८॥
दिधले देवें गात्र शक्ति हें वैभव । मन बुद्धी सर्व अंतरबाह्म ॥९॥
न मिळे न जन्म ऐसा हा पुढती । खोविल्या मागुती कांही केल्या ॥१०॥
नेमें नित्य निशी साठ घटीं आत । साधावे निजहित झटी एक ॥११॥
नसेचि सुलभ राजयोगा ऐसें । याचि देहीं दिसे देव डोळां ॥१२॥
एकांती अभ्यास निकट गुरुक्षेत्री । करावा बसोनि घरीं करु नये ॥१३॥
पुरुषें पत्नीसह करावा अभ्यास । घ्यावा उपदेश उमयतां ॥१४॥
आकारिली वस्तु रुपें स्त्रीपुरुष । एकचि प्रत्यक्ष मासे दोन ॥१५॥
म्हणोनि श्रौत स्मार्त योगयाग सर्व । करावें सर्वथैव पत्नीसह ॥१६॥
मोगोनि विलास साधावा राजयोग । हटी तो निहर्ग वसे वनी ॥१७॥
असोनिया पत्नी करोनये एकाकी । नेदावे कवतिकी तारकेही ॥१८॥
वदो नये निमित्त काम धंदा आळस । निर्वाहाचे मीष सच्छिष्येंही ॥१९॥
सेवनी प्रेमें सुखें राहोनी संसारी । व्हावे स्वयें हरी आपेंआप ॥२०॥
म्हणे जनार्दन साठवावा संपुटी । उघडी भ्रमताटीएकनाथ ॥२१॥