करावा संकोच आपणा भोंवता । होय तें बहुतां सुख किजे ॥१॥

देवाची ते पूजा भूतांचें पाळण । मत्सर तो शीण बहुतांचा ॥२॥

रुसावें फुगावें आपुलियावरी । उरला तो हरि सकळही ॥३॥

तुका म्हणे संतपण याचि नांव । जरी होय जीव सकळांचा ॥४॥