आम्हासी आपुलें नावडे संचित । चडफडी चित्त कळवळ्यानें ॥१॥

न कळतां झाला खोळंबा मारगा । जगीं झालों जगा बहुरुपी ॥२॥

कळों आलें बरें उघडले डोळे । कर्णधार मिळे तरी बरें ॥३॥

तुका म्हणे व्हाल ऐकत करुणा । तरी नारायणा उडी घाला ॥४॥