करोनी पातक आलों मी शरण । याचा अभिमान असों द्यावा ॥१॥

जैसा तैसा तरी असें तुझा दास । धरियेली कास भावबळें ॥२॥

अवघेचि दोष करुनि अन्याय । किती म्हणुनि काय सांगूं देवा ॥३॥

तुका म्हणे मी तों पतितचि खरा । परि आलों दातारा शरण तुज ॥४॥