आर्यादुर्गे देवी । निज भक्तां शांति सुख सदा देई ॥
इह पर शत्रू शमवुनि । निज सुख दे पाप तें लया नेई ॥१॥
आर्यांच्या विनतीने । प्रगटुनिया देवकार्य कां केलें ।
सर्व जना तोषवुनि । वेतातें सबलही लया नेलें ॥२॥
शिशुदुःखा अवलोकुनि । जननी धावूनि उचलुनि धरिते ।
त्यापरि भक्तां संकटि । आर्यादुर्गा प्रशस्त तें करिते ॥३॥
अरिवर्गा नासुनिया । भक्तां सांभाळण्या सदा धावें ।
देवांनाहि जड असें । कार्य करुनि सज्जना सदा पावे ॥४॥
भक्तांलागी वरदा । कलियुगीं दुसरी नसे असें वदती ।
म्हणवूनि शरण आलो । तव चरणासी असो सदा प्रणती ॥५॥
जे महिषासुर दुर्मद । शुंभ निशुंभादि मातले फार ।
त्यां सर्वांते निपटुनि । केला लोकांत भक्त उद्धार ॥६॥
भू भाराते वारी । दावी भक्तांसि आपुला महिमा ।
ब्रह्मादिक तुज स्तविति । लोकीं विसरुनि आपुली गरिमा ॥७॥
आर्यादुर्गा वरदाष्टक हें । गाईल भक्त जो नित्य ।
त्याचे अनिष्ट जाउनि । ह्रदयीं उगववेल ज्ञान आदित्य ॥८॥