वसंता : मरूं दे त्यांना. आपण गांवांत जरा हिंडूं या. माझी आई वाट पहात असेल. मी आईकडून जेवून येतो. 

वेदपुरुष : चल. तें तुझें घर.

वसंता : किती पटकन् आलें.

वेदपुरुष : तुझें पूर्वीचें रूप घे.

वसंता : खरेंच, ते मी विसरलोंच होतों, परंतु मीं आईला जरा भिवविलें असतें. वेदपुरुषा! थोडा वेळ अदृश्य होण्याची मला शक्ति देतोस ?

वेदपुरुष : तुझ्यावर मी प्रसन्न. आहें. जा.

आई :  वसंता! कालपासून होतास कुठें ? मी म्हटलें, खरेंच गेलास कीं काय सत्याग्रहाला.

वसंता : मग नको का जायला ?

आई : अरे, दुनिया का ओस पडली सारी ? सारें पुणे गेलें वाटतें तुरुंगांत ? उगीच कांही तरी. आंघोळ वगैरे झाली वाटतें तुझी ? तेल लावलें आहेस वाटतें वासाचें ?

वसंता : आई! माझ्या अंगाला वास येत आहे बघ.

आई :  खरेंच, किती गोड वास !

वसंता : आई! मी काल एका फुलाच्या कळींत निजलों होतों.

आई : कळींत रे कसा निजशील ?

वसंता : मी तुझ्या पोटांत लहान कसा होऊन बसलों होतो ? तसाच मी कळींत झालो.

आई : कांहीं तरी.

वसंता : तुला लहान होऊन दाखवूं ?

आई : दाखव.

वसंता : बघ, आई बघ. लहान लहान होत चाललों.