वेदपुरुष : लोळ लोळ. घोळ घोळ. तुलसीरामायणांत राम जेथें जेथें बसला, उठला, झोंपला, तेथें तेथें भरत लोळून घेत होता असें वर्णन आहे.

वसंता : तुलसीरामायण फारच गोड आहे, होय ना ?

वेदपुरुष : होय! उत्तर हिंदुस्थानचा तो वेद आहे. तूं तें एकदां वाच.

वसंता : मला हिंदीं येत नाहीं.

वेदपुरुष : मग शीक. हिंदीं आलीच पाहिजे. हिंदुस्थानचें हदय एकत्र आणणारी हिंदी आधीं शीक. तुलसीरामायणासाठीं तरी शीक.

वसंता : माझ्या ज्ञानेश्वरीसाठीं माझी मराठी कोण शिकेल ?

वेदपुरुष : तुझी मराठी पॅरिसमधला पंडित शिकेल! ज्ञानेश्वरीच्या व्याकरणांचा अभ्यास पॅरिसमधील विद्यापीठांत होतो.

वसंता : कसा गार वारा आला !

वेदपुरुष : तूं झोंपतोस ना ?

वसंता : हा कसला आवाज ? किती भीषण वाटतो आहे ?

वेदपुरुष : नाशिकमधल्या तुरुंगांतील हा विजेच्या शिंगाचा आवाज !

वसंता : हा थांबत नाहीं.

वेदपुरुष : तुरुंगांत गणति होत आहे. गणति पुरी झाली, कैद्यांची संख्या जुळली कीं तें शिंग थांबेल.

वसंता : असे कां करतात ?

वेदपुरुष : मधून मधून असें करतात. त्यामुळें पहारेकरी, शिपाई नेहमीं सावध राहतात.

वसंता : नाशिकचा तुरुंग प्रसिध्द आहे.