देवांच्या भूपाळ्या

सगुण उपासनेंत देवाला मनुष्यासारखे सोपस्कार करतात. देव रात्रीं झोंपला आहे. त्याला झोंपेतून उठविण्यासाठी पहांटेच्या भूप रागांत गाणें गावयाचें ही कल्पना भूपाळ्यांत आहे. त्याचप्रमाणें स्वतःच्या अंतःकरणांत असलेल्या देवत्त्वालाही जागृत करण्याचा हेतु भूपाळ्या म्हणण्यांत डोळ्यासमोर ठेवलेला आहे.


भूपाळी श्रीदत्तप्रभूची

पहाटेसी उठोनि भक्त हर्षुनियां चित्तीं ।

दत्तगुरुप्रति भेटूं येती सह्याद्रीवरती ॥ध्रु०॥

कृतवीर्यात्मज सहस्त्रबाहू अर्जुन तो पुढती ।

कयाधुसुत जो भागवतोत्तम प्रहलाद सुमती ॥१॥

ययातिसुत यदु ज्याच्या वंशा देवही वंदीती ।

मदालसेचा नंदन चौथा अलक जया म्हणती ॥२॥

सुरतपानामक भूसुर मुनिवर विष्णुदास सुमती ।

अन्यहि येती सुरमौनितती करिती ते प्रणती ॥३॥

अनसूयेच्या बाळा दत्ता करितो तुज विनती ।

उठी उठी विमला, अरुण उदेला सरली हे राती ॥४॥

मंगलधामा मेघश्‍यामा, उठी उठी तुं निगुती ।

अरुण उदेला, प्रकाश पडला पक्षी गलबलती ॥५॥

कुंकुंम माखुनि प्राचीकामिनी हर्षुनि आत्मपती ।

येतो म्हणुनि ये लगबगुनी लाटीनम पुढती ॥६॥

द्विजाती उठती वेदा पुढती वासुदेव प्रार्थी ।

उठी उठी दत्ता श्रीगुरुनाथा दावी सुखदीप्ती ॥७॥