देवांच्या भूपाळ्या

सगुण उपासनेंत देवाला मनुष्यासारखे सोपस्कार करतात. देव रात्रीं झोंपला आहे. त्याला झोंपेतून उठविण्यासाठी पहांटेच्या भूप रागांत गाणें गावयाचें ही कल्पना भूपाळ्यांत आहे. त्याचप्रमाणें स्वतःच्या अंतःकरणांत असलेल्या देवत्त्वालाही जागृत करण्याचा हेतु भूपाळ्या म्हणण्यांत डोळ्यासमोर ठेवलेला आहे.


भूपाळी श्रीदत्तप्रभूची

उठीं उठी श्रीदत्तात्रेया । श्रीपादश्रीवल्लभा सदया ।

श्रीनृसिंहसरस्वती गुरुवर्या । दर्शन देई भक्‍तांसी ॥ध्रु०॥

पंच पंच उषःकाल जाहला । अरुणोदय सप्तपंच धाटिला ।

अष्टपंच प्रातःकाला । उदया पावे रवि पूर्ण ॥१॥

आले अमरेंद्रादि अमर । संत साधु मुनिवर ।

समग्र आले नारीनर । कांकड आरती पहावया ॥२॥

नमितां पूर्ण मनोरथ होती । त्रिविध ताप समूळ हरती ।

पूर्वज समस्त उद्धरती । कांकड आरती देखिलिया ॥३॥

वेगें उठती सद्‌गुरुमूर्ती । सकळिक पदांबुज वंदिती ।

स्तवनीं ध्यानी ओवाळिती । विश्वव्यापक परमात्मा ॥४॥

गुरुत्रैमूर्ति आश्रम घेऊन । तरुवरीं ब्रीदरक्षणार्थ राहुन ।

स्मरतां तारिसी जन संपूर्ण । रक्षिसी गुरुभक्त सर्वदा ॥५॥