उठीं उठीं बा आत्मया । चिन्मया दत्तात्रेया ।
सोडुनिया गुणमय शय्या । जागृत हो अपसैय्या ॥ध्रु०॥

झाली बा प्रबोध पहांट विवेक हा अरुण ।
आला उजळित आशा आतां उगवे चित्किरण ॥१॥

फिक्कट पडला व्यवहारेंदु वैरि निशाचर ।
कामादि हे लपले पाहुनि प्रकाश हा थोर ॥२॥

दुस्तर्कादिक दिवाभीत दडले ते ह्या वेळीं ।
दुर्वृत्ती ह्या तारा गगनीं मावळल्या सकाळीं ॥३॥

शमादि विप्र पुढें सादर राहति सांडुनिया दर ।
उठी उठी बा तूं निजरुपा दावीं ह्या सादर ॥४॥

रागद्वेष मलोत्सर्गा करुनि आला पुढती ।
वासुदेवा भेट दे हा करिताहे प्रणती ॥५॥